BROŃ STRZELECKA – rodzaj przenośnej → broni palnej, która jest wyposażona w lufę, przeznaczona do miotania pocisków (lub może zostać przerobiona tak, aby miotała pociski) w wyniku działania energii produktów uzyskanych z reakcji chemicznej ładunku miotającego o najmniejszej średnicy części prowadzącej przewodu lufy poniżej 20 mm, z wyjątkiem granatników i broni sygnałowej. Broń strzelecka [br.sz.] to wszelkiego rodzaju urządzenia zdolne do miotania niebezpiecznych elementów (pocisków, kul, śrutu) na skutek działania sprężonych gazów powstałych w wyniku spalania materiału miotającego. Przedmiot uznaje się za możliwy do przerobienia w celu miotania pocisku w wyniku działania energii produktów uzyskanych z reakcji chemicznej ładunku miotającego, jeżeli ma wygląd broni palnej oraz jeśli ze względu na swoją budowę lub materiał, z którego jest wykonany, może zostać przerobiony w tym celu. Wykorzystywany w br.s. nabój w dużej mierze determinuje cechy broni, stąd podział na trzy zasadnicze kategorie: broń strzelającą nabojem pistoletowym (pistolety, pistolety maszynowe); broń strzelającą nabojem pośrednim (karabinki automatyczne, ręczne karabinki maszynowe); broń strzelającą nabojem karabinowym (karabiny, karabiny maszynowe). Stosowane są także inne typologie br.s.: 1. stopień automatyzacji – broń nieautomatyczna, broń półautomatyczna, broń automatyczna; 2. przeznaczenie taktyczne ‒ rewolwery, pistolety, pistolety maszynowe, karabiny; 3. przeznaczenie bojowe – lotnicza, czołgowa, przeciwlotnicza, przeciwpancerna; 4. budowa – broń długa (karabiny, strzelby, broń myśliwska), broń krótka (pistolety, rewolwery, broń nietypowa). [Piotr Baczar]

Literatura: L. Neville, Broń strzelecka XXI wieku, Ożarów Mazowiecki 2022.