OBRONA POWIETRZNA – organizowana jest w celu osiągnięcia stanu bezpieczeństwa państwa w jego powietrznym obszarze. Osiąganie tego stanu jest możliwe przez zniwelowanie → zagrożeń powietrznych do poziomu akceptowanego, tzn. zapewniającego funkcjonowanie niepodległego państwa. Są to działania realizowane poprzez ochronę sił własnych (ludności, wojsk i obiektów) przed oddziaływaniem (rozpoznaniem, uderzeniami) → środków napadu powietrznego przeciwnika. Obrona powietrzna [o.p.] realizowana jest przede wszystkim przez lądowe i morskie systemy o.p., lotnictwo oraz systemy radiolokacyjne i walki elektronicznej. Lądowe i morskie systemy o.p. są to wszystkie specjalistyczne systemy przeciwlotnicze i przeciwrakietowe znajdujące się na wyposażeniu sił zbrojnych, wchodzące w skład komponentu morskiego, lądowego i powietrznego (w komponencie powietrznym dotyczącym naziemnych systemów o.p.). O.p. jest tożsama z defensywnym zwalczaniem potencjału powietrznego.

Powszechna o.p. to rodzaj obrony przed uderzeniami środków napadu powietrznego organizowanej przez organy administracji publicznej lub powołane w tym celu formacje, w której są wykorzystywane wszystkie zasoby ludzkie, środki materialne (niewchodzące w skład specjalistycznej o.p.) minimalizujące skutki uderzeń z powietrza poprzez realizację przedsięwzięć o charakterze pasywnym. [Daniel Michalski]

Literatura: D. Michalski, Powszechna obrona powietrzna ludności cywilnej jako integralny element systemu bezpieczeństwa państwa, 2016, https://depot.ceon.pl/handle/123456789/15866?show=full [dostęp: 10.06.2023].