OBRONA TERYTORIALNA – terytorialny komponent sił zbrojach (obok komponentu operacyjnego), który bazuje na terytorialnym systemie dowodzenia i przyporządkowanych mu strukturach → wojsk obrony terytorialnej. Jest przeznaczona do przygotowania i prowadzenia obrony powszechnej, we współdziałaniu z układem pozamilitarnym, przez co stanowi podstawę systemu obronnego państwa, w którym potencjał ludzki orgaznizowany lokalnie do walki zbrojnej w trybie powszechnego obowiązku obronnego tworzy odporność państwa na zagrożenia militarne. Stanowi zatem militarny składnik sił zbrojnych nowoczesnych struktur, które powiązane z systemem niemilitarnym w decydujący sposób wpływają na efektywność obrony narodowej. Jest fundamentem systemu obronnego państwa, na którym bazują jego filary ‒ odporność państwa, obrona powszechna, Siły Zbrojne RP, cyberbezpieczeństwo oraz panowanie nad przestrzenią kinetyczną i informacyjną państwa. [Ryszard Jakubczak, Weronika Jakubczak]

Literatura: International Military and Defense Encyclopedia, red. T.N. Dupuy i in., Washington 1993 • R. Jakubczak, System powszechnej obrony terytorialnej w Polsce, Szczytno 2020 • R. Jakubczak, J. Marczak, Obrona terytorialna Polski na początku XXI w., Warszawa 1998.