ODPORNOŚĆ (NA ZAGROŻENIA) – (ang. resilience) cecha systemu, procesu lub zasobu mająca wpływ na ograniczenie poziomu → ryzyka związanego z rozpatrywanym → zagrożeniem. Odporność [od.] jest osiągana, gdy możliwe jest funkcjonowanie lub powrót do funkcjonowania po wystąpieniu zakłóceń na założonym poziomie, w akceptowalnym czasie. Od. osiąga się przez skumulowany efekt przedsięwzięć technicznych, organizacyjnych, edukacyjnych itd., zabezpieczających system, proces lub zasób przed zagrożeniami. Przeciwieństwem od. jest → podatność.

Od. w kontekście problematyki bezpieczeństwa narodowego (państwa) określana jest jako utrzymanie i rozwijanie takich zdolności w sferze cywilnej i wojskowej, które znacząco utrudnią nieprzyjazne działania. W 2016 r. podczas szczytu NATO określono następujący zestaw czynników determinujących od. w sferze wojskowej: gwarancja ciągłości rządów oraz najważniejszych służb rządowych; dostatecznie zabezpieczone dostawy energii; zdolność do skutecznego rozwiązywania problemów związanych z niekontrolowanym przemieszczaniem się ludzi; dostatecznie zabezpieczone zapasy żywności i wody; zdolność do rozwiązywania problemów związanych z dużą liczbą ofiar; odporne systemy łączności; odporne systemy transportu. Jednocześnie jako warunek budowania od. państwa podkreśla się znaczenie współdziałania sfery militarnej ze sferą cywilna. [Patrycja Bryczek-Wróbel, Michał Wiśniewski]

Literatura: W.-D. Roepke, H. Thankey, Odporność – pierwsza linia obrony, NATO Review, 27.02.2019, https://www.nato.int/docu/review/pl/articles/2019/02/27/odpornosc-pierwsza-linia-obrony/index.html [dostęp: 20.01.2023] • M. Wiśniewski, Zarządzanie sytuacyjne bezpieczeństwem infrastruktury krytycznej państwa, Warszawa 2019 • Zaawansowana metodyka oceny ryzyka w publicznym zarządzaniu kryzysowym, red. A. Kosieradzka, J. Zawiła-Niedźwiecki, Kraków 2016.