PLANOWANIE CYWILNE – proces przygotowania podmiotów sprawujących władzę do panowania nad ryzykiem zagrożeń na administrowanym terenie, przez najlepsze wykorzystanie potencjału militarnego i cywilnego, w celu zapewniania ciągłości funkcjonowania państwa i ochrony ludności w warunkach niestabilnych. Planowanie cywilne [pl.cyw.]
jest niezbędne dla realizacji zadań w zakresie → zarządzania kryzysowego. Stanowi jeden z istotnych instrumentów przygotowania wymaganego poziomu gotowości cywilnej. Efektem pl.cyw. powinno być tworzenie zdolności do wsparcia struktur cywilnych przez siły zbrojne oraz wsparcia sił zbrojnych przez potencjał struktur cywilnych. Cywilny charakter tego procesu wynika z zapewniania bezpiecznych warunków funkcjonowania cywilnych struktur i społeczeństwa w różnych stanach bezpieczeństwa oraz systematycznego włączania w ten proces administracji publicznej jako podmiotu odpowiedzialnego za kierowanie bezpieczeństwem narodowym. Do efektów pl.cyw. zalicza się: 1. zbiór planów i programów, które umożliwiają wzmacnianie odporności na zagrożenia, reagowanie na nie oraz zapewnianie ich spójności; 2. tworzenie i doskonalenie struktur wykorzystywanych do panowania nad ryzykiem zagrożeń; 3. identyfikowanie newralgicznych funkcji państwa oraz zapewnianie ciągłości realizacji procesów niezbędnych do ich obsługi; 4. pozyskiwanie i utrzymywanie zasobów potrzebnych do wdrażania planów; 5. rozwijanie i ciągłe doskonalenie zdolności osiągania celów pl.cyw. [Krzysztof Szwarc]

Literatura: D. Alexander, How to Write an Emergency Plan, Edinburgh 2016 • Metodyki planowania cywilnego w publicznym zarządzaniu kryzysowym i ratownictwie, red. A. Kosieradzka, K. Rostek, J. Zawiła-Niedźwiecki, Warszawa 2018 • J. Watters, Disaster Recovery, Crisis Response, and Business Continuity. A Management Desk Reference, New York 2014.