SUWERENNOŚĆ EKONOMICZNA – oznacza niezależne i samodzielne prowadzenie polityki pieniężnej państwa. Każde państwo, korzystając z wewnętrznego wymiaru suwerenności, ma prawo wybrać system gospodarczy, w którym ma funkcjonować. Inne państwa nie mogą w ten wybór ingerować, jest to element samostanowienia. Zgodnie z zasadami prawa międzynarodowego państwo ma prawo swobodnie korzystać z własnych bogactw oraz zasobów naturalnych. Prawo międzynarodowe przyznaje państwom w ramach suwerenności jurysdykcję nad działalnością gospodarczą i inwestycyjną obcych państw oraz korporacji transnarodowych działających na ich terytorium. Korporacje transnarodowe nie mogą ingerować w wewnętrzne sprawy państwa, w którym prowadzą działalność gospodarczą. Suwerenność ekonomiczna [suw.ek.] stanowi jeden z podstawowych składników → suwerenności państwa, jest jednym z ważnych czynników → bezpieczeństwa państwa. Suw.ek. zależy przede wszystkim od kondycji gospodarczej danego państwa, więcej możliwości mają w tym zakresie państwa wysoko rozwinięte, dysponujące bogactwami naturalnymi.
Już w XVI w. Jean Bodin, który jako jeden z pierwszych myślicieli definiował kategorię suw., za jeden z jej atrybutów uznawał uprawnienie władcy do bicia własnej monety, później przekształcone w system emisji własnej waluty przez niezależne państwo. Do tej zasady dołączono następnie prowadzenie własnej polityki monetarnej oraz kształtowanie kursu waluty krajowej.
We współczesnym świecie gospodarki narodowe są zależne od gospodarek innych państw oraz gospodarki światowej. Niesie to za sobą różne zagrożenia, takie jak: międzynarodowa nierównowaga bilansów płatniczych państw, niedoskonałość mechanizmów regulacyjnych w gospodarce światowej, nierówna dystrybucja korzyści i zysków między uczestnikami wymiany międzynarodowej, działania spekulacyjne wpływające na kursy walut, protekcjonizm ekonomiczny w polityce stosowany przez inne państwa. W dobie → globalizacji oraz dominacji transnarodowych korporacji na suw.ek. państw wpływa wiele czynników ponadpaństwowych. Szczególnie narażone są państwa słabiej rozwinięte, które nie dysponują odpowiednimi systemami zabezpieczającymi własne gospodarki.
W ramach suw.ek. należy wyróżnić suw. surowcową oraz suw. energetyczną. Współcześnie suw. surowcowa oznacza nie tylko niepodzielne korzystanie z własnych zasobów naturalnych, ale również zdywersyfikowane zabezpieczenie potrzeb własnego państwa na surowce importowane, takie jak ropa i gaz. Import surowców z różnych źródeł gwarantuje niezależność od wpływów jednego państwa eksportera. Ważnym elementem bezpieczeństwa państwa jest funkcjonowanie instalacji pozwalających na magazynowanie ropy i gazu w celu zabezpieczenia ciągłości dostaw tych surowców do systemu gospodarczego. Z kolei suw. energetyczna polega na niezależności i samodzielności w obszarze wytwarzania i magazynowania energii. Niewiele jest państw samowystarczalnych pod względem surowcowym. Budowanie suw. energetycznej polega na ograniczaniu i minimalizowaniu importu surowców niezbędnych do wytwarzania energii oraz na inwestycjach w źródła energii niezależne od dostaw zewnętrznych.
Istnienie suw. w wymiarze ekonomicznym jest bardzo ważne, ponieważ jej utrata oznacza także deficyt suw. w wymiarze politycznym. Niemożność skutecznego regulowania działalności gospodarczej oraz brak kontroli sprawowanej przez władze publiczne nad transgranicznym przepływem towarów oraz kapitału jest utożsamiana z utratą suw. [→ bezpieczeństwo ekonomiczne; bezpieczeństwo energetyczne] [Tomasz Bojarowicz]
Literatura: R. Andrzejczuk, Stała suwerenność nad zasobami i bogactwami naturalnymi, „Roczniki Nauk Prawnych” 1998, t. 7 • D.S. Petito, Sovereignty and Globalization: Fallacies, Truth and Perception, „New York Law School Journal of Human Rights” 2001, nr 17(3) • J. Woś, H. Hnatyszyn-Dzikowska, Koncepcje suwerenności państwa w sferze polityki gospodarczej w warunkach europejskiej integracji gospodarczej, „Ruch Prawniczy, Ekonomiczny i Socjologiczny” 2007, nr 1.