SYSTEM OBRONY POWIETRZNEJ – wyodrębniony z → systemu bezpieczeństwa państwa i systemu sił zbrojnych kolektywny i uporządkowany zbiór zasobów ludzkich, specjalizowanych urządzeń technicznych, metod, sposobów i procedur działania oraz oddziaływań materialnych, energetycznych i informacyjnych łączących je, zorientowany na skuteczne i bezpieczne dla sił własnych zwalczanie → środków napadu powietrznego w przestrzeni powietrznej. Jest częścią składową → systemu obronnego państwa i w ramach swoich funkcji powinien zapewniać warunki do szybkiego reagowania na zagrożenia i sytuacje kryzysowe powstałe w polskiej przestrzeni powietrznej. Oficjalna definicja systemu obrony powietrznej RP to zorganizowane w określoną strukturę siły i środki wydzielone w celu zapewnienia bezpieczeństwa w przestrzeni powietrznej RP, w szczególności osłony ważnych obiektów polityczno-administracyjnych, militarnych, infrastruktury obronnej i krytycznej oraz wojsk i ludności na terytorium RP, przed rozpoznaniem i atakiem z powietrza. System ten powinien odpowiednio do przewidywanych zagrożeń i pojawiających się sytuacji kryzysowych zachowywać ciągłą zdolność do przeciwdziałania → zagrożeniom powietrznym, także poprzez włączanie do swojej struktury w zależności od potrzeb (skali i rodzaju zagrożeń) innych sił i środków (dodatkowych), wydzielanych zarówno z SZ RP, jak i z układu pozamilitarnego. [→ obrona powietrzna] [Daniel Michalski]

Literatura: A. Radomyski, Kształtowanie bezpieczeństwa powietrznego jako integralnego elementu obronności państwa, „Przegląd Nauk o Obronności” 2017 nr 3 • A. Radomyski, T. Kulik, Identyfikacja środowiska bezpieczeństwa powietrznego państwa [w:] Środowisko bezpieczeństwa powietrznego państwa, red. A. Radomyski, P. Malinowski, D. Michalski, Wrocław 2019.