BEZPIECZEŃSTWO OSÓB I MIENIA – konsolidacja zasobów, sił i środków w celu realizacji procesu utrzymania stabilności wszystkich zmiennych mogących negatywnie oddziaływać na mienie lub dobro wspólne, a także na pewność egzystencji oraz harmonię rozwoju członków danej społeczności. Zapewnienie bezpieczeństwa osób i mienia [bezp.os.m.] realizowane jest przede wszystkim przez państwo, gwaranta utrzymania pożądanego poziomu bezpieczeństwa. → Bezpieczeństwo to jedna z podstawowych wartości i potrzeb człowieka. Bezp.os.m. w czasie wolnym od zagrożeń militarnych staje się jednym z najważniejszych elementów systemu → bezp. wewnętrznego państwa. Dotyka przede wszystkim takich rodzajów bezpieczeństwa, jak → bezp. powszechne, → bezp. publiczne, → bezp. personalne i → bezp. fizyczne.

Konsolidacja zasobów, sił i środków realizowana jest przez instytucje, służby i straże odpowiedzialne za bezp. publiczne w danym państwie. Wykonanie założeń procesu bezp.os.m.
realizowana jest w sposób bezpośredni przez służby, inspekcje, straże lub sektor prywatny, a pośrednio np. poprzez system prawny oraz instrumenty i instytucje ochrony praw człowieka. Mechanizmy kształtujące bezp.os.m. tworzone są przez władzę państwową w postaci regulacji prawnych obowiązujących na danym terytorium państwa. Realizacja zadań publicznych w postaci tworzenia i wykonania tych regulacji oraz nadzoru nad ich przestrzeganiem stanowi o kompleksowym podejściu do bezpieczeństwa i porządku publicznego. Rola władzy publicznej w tym zakresie oparta jest na porządkowo-reglamentacyjnym wykonaniu zadań przeznaczonych dla administracji publicznej.

Przedstawiona na wstępie definicja wpisuje się w założenia definicji horyzontalnej. Zawarto w niej podejście dopełniające, wykazujące zdolność podmiotu do czegoś na rzecz czegoś. Powyższe stanowi o pozytywnym sensie pojmowania tego rodzaju bezpieczeństwa. Definiując bezp.os.m. należy uwzględnić proces, tzn. ciąg akcji na przemian pozytywnych i negatywnych – czyli permanentny charakter tego procesu. Ponadto definicja ta uwzględnia w swojej istocie wyzwania, zagrożenia, szanse i ryzyka w postaci zmiennych. Jak wskazuje Ryszard Zięba, podejmowanie wyzwań ma charakter pozytywny, gdyż nie oznacza działań eliminujących, czyli negatywnych. Gdy wyzwania stają się zagrożeniami, podmioty muszą podejmować działania negatywne, eliminujące, a następnie dopiero pozytywne, czyli zapobiegawcze przed powtarzaniem się zagrożeń. A zatem wyzwania i zagrożenia dla bezpieczeństwa różnych podmiotów stanowią pewną klasę (grupę) zjawisk skłaniających państwa i inne instytucje do działań (pozytywnych i negatywnych) ‒ stąd też powyższe uzasadnienie. Należy również uznać, iż definicja bezp.os.m. dokonywana jest z określonego poziomu, co kwalifikuje ją również do definicji wertykalnych, umiejscowione jest bowiem bezpieczeństwo personalne i strukturalne. [→ ochrona osób i mienia; prywatyzacja bezpieczeństwa] [Mariusz Kuryłowicz]

Literatura: Bezpieczeństwo społeczne w demokratycznym państwie, perspektywa personalna i strukturalna, red. A. Skrabacz, K. Loranty, Warszawa 2016 • J. Stańczyk, Formułowanie kategorii pojęciowej bezpieczeństwa, Poznań 2017 • R. Zięba, O tożsamości nauk o bezpieczeństwie, „Zeszyty Naukowe AON” 2021, nr 86(1).