Izolacja lotnicza (ang. Air Interdiction – AI) jest jednym z zasadniczych zadań lotnictwa uderzeniowego realizowanym na korzyść sił lądowych (ew. morskich). Oznacza działalność lotnictwa mającą na celu niszczenie lub neutralizowanie zasobów sił zbrojnych przeciwnika, rozmieszczonych w głębi obszaru operacyjnego (ugrupowania), przed ich wprowadzeniem do działań. Obejmuje operacje powietrzne prowadzone w celu niszczenia, neutralizacji lub opóźniania sił przeciwnika, zanim zostaną wprowadzone do rejonu działań bojowych.

Celem izolacji lotniczej jest stworzenie dogodnych warunków do prowadzenia działań przez wojska zaangażowane w walce. Izolacja lotnicza powinna zapewnić im czas i warunki do uchwycenia inicjatywy i pokonania przeciwnika w działaniach bojowych. Obejmuje głównie zwalczanie odwodów operacyjnych, ale może być skierowana również na neutralizowanie zasobów materialnych (składy amunicji i paliw) i strukturalnych (sieć dowodzenia i kierowania, sieć komunikacyjna). Zwalczanie odwodów polega na ich bezpośrednim atakowaniu i na utrudnianiu ich przemieszczania.

Istota tego typu działań to wykorzystanie samolotów uderzeniowych do atakowania sił przeciwnika, które nie znajdują się w bliskiej odległości od własnych sił lądowych lecz są ulokowane na zapleczu. Działania lotnictwa nie są realizowane na korzyść konkretnych sił lądowych i nie są z nimi ściśle koordynowane. W przeciwieństwie do powietrznej operacji strategicznej, izolacja lotnicza nie jest rozumiana jako niezależna kampania powietrzna.

Celem izolacji lotniczej jest opóźnianie, zakłócanie lub niszczenie sił przeciwnika lub zaopatrzenia na zaleczy w głębi przestrzeni operacyjnej lub na trasach przemieszczania do obszaru bitwy, zanim zostaną one wprowadzone do walki. Działania powietrzne w ramach AI są zaprojektowane tak, aby wpłynąć na przebieg realizowanej operacji sił lądowych na określonym obszarze. Ostatecznym celem izolacji lotniczej jest umożliwienie przeprowadzenia z sukcesem operacji sił lądowych, a nie pokonanie przeciwnika wyłącznie za pomocą sił powietrznych.

Odmianą izolacji lotniczej jest izolacja pola walki. 

Izolacja pola walki (ang. Battlefield Air Interdiction – BAI) to sposób pośredniego wsparcia powietrznego sił własnych zaangażowanych w walce. Zadania izolacji pola walki polegają na skierowaniu uderzeń powietrznych na odwody taktyczne i siły manewrowe (aeromobilne) w celu uniemożliwienia im wejścia do walki w newralgicznych momentach działań bojowych. Jej istotą są uderzenia powietrzne na zasoby wojskowe w obszarze bitwy, ale nie zaangażowane w walce, nie mające kontaktu z walczącymi siłami (np. odwody taktyczne, oddziały drugiego rzutu, odwody operacyjne, składy amunicji i paliwa, siły rozpoznawcze itp.). Znana również jako głębokie wsparcie powietrzne (ang. Deep Air Support – DAS).

Jej istotą są uprzedzające uderzenia powietrzne na siły przeciwnika, które nie stanowią bezpośredniego zagrożenia sił własnych, w celu opóźnienia, zakłócenia lub utrudnienia późniejszego zaangażowania tych sił. Działania w ramach BAI są skierowane przeciwko siłom przeciwnika znajdującym się w takiej odległości od własnych wojsk, że nie jest wymagana szczegółowa integracja każdej misji powietrznej ich z ogniem i ruchem.

Różni się od bezpośredniego wsparcia lotniczego (ang. Close Air Support – CAS) tym, że jej skutki nie są natychmiast odczuwalne przez wojska własne zaangażowane w  walce. Natomiast od izolacji lotniczej BAI różni się tym, że dotyczy sił przeciwnika, które są rozlokowane w strefie działań bojowych lub wprowadzane do walki.

Literatura: AJP-3.3.2 Air Interdiction and Close Air Support. Brussels 1999. J. Karpowicz, Podstawy taktyki lotnictwa, Dęblin 2008.