FORMUŁA ACHESONA–Rezolucja 377 A (V), znana także jako rezolucja Uniting for Peace (Zjednoczeni dla pokoju). Rezolucja ta przekazywała w ręce Zgromadzenia Ogólnego ONZ kompetencje Rady Bezpieczeństwa ONZ w przedmiocie utrzymania pokoju, gdyby ta znalazła się z przyczyn politycznych w stanie paraliżu decyzyjnego. Dotychczas ONZ skorzystała 
z niej 12 razy. Najważniejszą częścią rezolucji jest sekcja A, która stanowi, że w przypadku gdy Rada Bezpieczeństwa ONZ, z powodu braku jednomyślności stałych członków, nie wypełnia swego podstawowego zadania jakim jest utrzymanie międzynarodowego pokoju i bezpieczeństwa, Zgromadzenie Ogólne ONZ może przejąć sprawę. Sugerowane są wówczas również kroki proceduralne i merytoryczne. Jeśli Zgromadzenie Ogólne ONZ nie obraduje, może zebrać się na nadzwyczajnej sesji specjalnej na wniosek Rady Bezpieczeństwa ONZ lub większości swoich członków. Sesja taka może zostać zwołana w celu wydania odpowiednich zaleceń dotyczących „środków zbiorowych (…) w tym użycia siły zbrojnej, gdy jest to konieczne”. Z uwagi na fakt, że Zgromadzenie Ogólne ONZ nigdy nie może być pełnym substytutem Rady Bezpieczeństwa ONZ w tej dziedzinie, w rezolucji wspomniano tylko 
o „zaleceniach”, tj. oświadczeniach pozbawionych jakiejkolwiek wiążącej mocy prawnej. Ponadto rezolucja ustanawiała dwa organy pomocnicze: Komisję Obserwacji Pokoju, która istniała do 1960 r., oraz Komitet Środków Zbiorowych, który istniał zaledwie dwa lata. Żaden z tych organów nie odegrał żadnej istotnej roli.

Rezolucję 377 A (V) przyjęto 3 listopada 1950 r. przez Zgromadzenie Ogólne ONZ jako odpowiedź na strategię Związku Socjalistycznych Republik Sowieckich polegającą na blokowaniu wszelkich ustaleń Rady Bezpieczeństwa ONZ w sprawie środków, które należało podjąć w celu ochrony Republiki Korei przed agresją ze strony sił zbrojnych Korei Północnej.
Na początkowym etapie tego konfliktu zbrojnego, 27 czerwca 1950 r. Rada Bezpieczeństwa ONZ Rezolucją 83 (1950) zaleciła członkom Organizacji „udzielenie takiej pomocy Republice Korei, jaka może być konieczna do odparcia zbrojnego ataku i przywrócenia międzynarodowego pokoju i bezpieczeństwa na tym obszarze”. Rezolucja mogła zostać przyjęta, ponieważ ZSRS zbojkotował wówczas posiedzenia Rady Bezpieczeństwa ONZ. Przywódcy ZSRS zakładali, że podczas ich nieobecności Rada Bezpieczeństwa ONZ nie będzie w stanie wypełniać swoich funkcji, ponieważ artykuł 27, paragraf 3 Karty NZ stanowił, że merytoryczne rezolucje Rady Bezpieczeństwa ONZ wymagają głosów dziewięciu członków „w tym zgodnych głosów stałych członków”. Większość członków Rady Bezpieczeństwa ONZ była jednak zdania, że nieobecność na sali posiedzeń nie może uniemożliwić ważnego działania kluczowego organu Organizacji Narodów Zjednoczonych. ZSRS zaprotestował, jednak protest był bezskuteczny, zatem wysłał ponownie, począwszy od sierpnia 1950 r., delegację na posiedzenia Rady Bezpieczeństwa ONZ, która zagłosowała negatywnie nad projektem rezolucji Stanów Zjednoczonych potępiającym nieposłuszeństwo władz Korei Północnej wobec Organizacji Narodów Zjednoczonych. Aby przezwyciężyć ten impas, Stany Zjednoczone pod przewodnictwem sekretarza Stanu USA Deana Gooderhama Achesona zdołały przekonać Zgromadzenie Ogólne ONZ, że powinno ono domagać się dla siebie dodatkowych uprawnień  w odniesieniu do utrzymania międzynarodowego pokoju i bezpieczeństwa. Rezultatem tych wysiłków była Rezolucja 377 A (V). [Rafał Depczyński]

Literatura: R.P. Depczyński, Siły pokojowe ONZ wobec współczesnych konfliktów zbrojnych. Liban - studium przypadku. Wydawnictwo AMW, Gdynia 2012.