REAGOWANIE KRYZYSOWE – przeciwdziałanie w określony sposób niekorzystnym czynnikom → sytuacji kryzysowej wpływającym na ludzi, mienie i środowisko poprzez zapobieganie oraz użycie zgromadzonych i odpowiednio przygotowanych zasobów instytucjonalnych, osobowych, materialnych i finansowych. Częścią reagowania kryzysowego [r.kr.] jest → zarządzanie kryzysowe obejmujące działalność właściwych organów zarządczych dotyczących sytuacji kryzysowych (r.kr. bywa niewłaściwie utożsamiane z zarządzaniem kryzysowym bądź z jedną z jego faz).

Każda organizacja, a zatem także państwo, powinna być przygotowana do sytuacji kryzysowej, powołując i przygotowując odpowiednio całe społeczeństwo, instytucje, zasoby materialne oraz finansowe. Kierowanie nimi powierza się odpowiednim organom sprawującym zarządzenie kryzysowe, które jest częścią reagowania państwa. R.kr. realizowane jest w czterech etapach/fazach (które są tożsame z etapami/fazami zarządzania kryzysowego): zapobiegania – tworzenie podstaw prawnych; przygotowania – zgromadzenie i utrzymanie w gotowości do użycia niezbędnych zasobów wykonawczych, materialnych i finansowych; reagowania – użycie zgromadzonych zasobów; odbudowy – przywrócenie stanu sprzed sytuacji kryzysowej. R.kr. obejmuje dwie sfery: wykonawczą – zasoby instytucjonalne, osobowe, materialne i finansowe; zarządzającą – organy zarządzające elementami wykonawczymi, wypełniające funkcje zarządzania kryzysowego. [Bogdan Zdrodowski]

Literatura: Teoria zarządzania kryzysowego. Zarys, red. B. Zdrodowski, Szczytno 2014.