BEZPIECZEŃSTWO MILITARNE (WOJSKOWE) – rodzaj bezpieczeństwa zewnętrznego państwa dotyczący wszelkich wyzwań militarnych, w tym głównie możliwości przeciwstawienia się wszelkim rodzajom zagrożeń zewnętrznych państwa, poprzez utrzymywanie odpowiedniego → potencjału obronnego wraz ze strategicznymi koncepcjami jego użycia i → sojuszy polityczno-militarnych, stosownie do możliwych i zaistniałych sytuacji. Bezpieczeństwo militarne [bezp.mil.] to również zmienny w czasie proces ukierunkowany na odpowiednie zarządzanie i przygotowanie podsystemu obronnego państwa (→ sił zbrojnych, wojskowych służb specjalnych, przemysłu obronnego, służby zagranicznej realizującej zadania w zakresie bezpieczeństwa) do utrzymania racji stanu oraz ochrony interesów państwa i narodowych przed potencjalnymi i realnymi zagrożeniami zewnętrznymi (militarnymi i niemilitarnymi) ze strony innych państw i podmiotów niepaństwowych. Zarządzanie bezp.mil. obejmuje działania państwa w zakresie budowy struktur kierowania → obroną narodową, pozyskiwania i przepływu informacji oraz doskonalenia procesu neutralizacji → zagrożeń militarnych. W procesie kształtowania bezp.mil. istotne znaczenie ma polityka militarna oparta na → świadomości sytuacyjnej umożliwiającej określenie aktualnego stanu bezp.mil.,
poprzez zdiagnozowanie i zrozumienie bieżącej sytuacji państwa oraz ekstrapolowanie możliwych przyszłych stanów środowiska wewnętrznego i zewnętrznego państwa. Nowe wyzwania i zagrożenia dla → bezpieczeństwa międzynarodowego (w tym → zagrożenia hybrydowe, → dezinformacja) determinują politykę bezp.mil., a zarazem wymuszają na organach państwa planowanie i podejmowanie działań w zakresie tworzenia koncepcji bezpieczeństwa całościowego, nawiązującej do → koncepcji obrony totalnej, która poprzez zaangażowanie potencjału społecznego umożliwia podniesienie odporności oraz siły obronnej państwa.

Bezp.mil. stanowi nie monolit, lecz zbiór zasobów ludzkich, informacyjnych, finansowych i rzeczowych, tworzący spójną całość ukierunkowaną na realizację zadań w dziedzinie obronności. Szczególne miejsce w systemie bezp.mil. zajmują siły zbrojne/siły militarne utrzymujące zdolności do realizacji misji w zakresie: 1. zapewnienia obrony państwa i sojusznika przed agresją wynikającą z zobowiązań traktatowych; 2. udziału w procesie stabilizacji sytuacji międzynarodowej, operacjach → reagowania kryzysowego i humanitarnych; 3. wsparcia → bezpieczeństwa wewnętrznego i → bezpieczeństwa społecznego. Stabilny system bezp.mil. państwa powinien być optymalny, wielopłaszczyznowy, wielowymiarowy oraz uwzględniać zarówno wewnętrzne aspekty funkcjonowania państwa, jak i jego zewnętrzne relacje z innymi podmiotami międzynarodowymi. [Bogdan Zdrodowski, Bolesław Balcerowicz, Julia Tocicka]

Literatura: Podstawy bezpieczeństwa narodowego (państwa), red. J. Pawłowski, Warszawa 2017 • Prawo wojskowe, red. W. Kitler, D. Nowak, M. Stepnowska, Warszawa 2017 • Słownik terminów z zakresu bezpieczeństwa, red. J. Pawłowski, B. Zdrodowski, M. Kuliczkowski, Toruń 2020.